Zelfbeschadiging is een onderwerp waar nog veel taboe en onbegrip op rust. Voor mij was het een vlucht, vluchten voor de werkelijkheid, vluchten voor mijn gevoelens, vluchten voor de leegte, vluchten voor mijn lichaam...

De ene keer voelde mijn lichaam zo vol dat ik het idee had dat ik ieder moment kon ontploffen. Snijden was dan een manier om de spanningen eruit te laten gaan. De andere keer voelde ik niets anders dan paniek, paniek dat ik dood was. Bloed zien was voor mij het bewijs dat ik nog leefde. Of ik was zo boos omdat iets me niet was gelukt, had opgegeven of niet eens had geprobeerd, of omdat mijn lichaam niet was zoals ik wilde dat het zou zijn. In deze gevallen was het voor mij een straf.

 

Toen ik met de Emotieve Therapie begon, was ik al gestopt met zelfbeschadiging. Dat was een lang, zwaar, moeilijk en eng traject waarin ik regelmatig terug viel en vaak dacht dat het me nooit zou lukken en me afvroeg waarom ik het überhaupt probeerde omdat ik dacht dat ik toch geen toekomst had. Maar ik werd 15 en 16 en 17 en 18...

 

Er waren maar vijf mensen die wisten wat ik deed, waarvan er maar één was met wie ik er een beetje over probeerde te praten. Geen van hen had enig idee in welke mate ik verslaafd was en het was ook niet duidelijk waarom, omdat ik het zelf niet eens wist.

Hierdoor zijn er denk ik ook zoveel oordelen en onbegrip over zelfbeschadiging. Want als je jezelf niet eens snapt, hoe kan een ander dat dan wel?

 

Nadat ik helemaal was gestopt en dus ‘clean’ was, bleef de drang om te snijden erg aanwezig en ik moest iedere dag vechten en afleiding zoeken om het niet te doen. 

Sinds kort weet ik pas dat veel mensen zichzelf beschadigen, dat was voor mij een hele schok en ik heb het daar erg moeilijk mee gehad. Toen ik begon wist ik niet eens dat het bestond, een naam had en dat ik niet de enige was.

 

Pas tijdens de Emotieve Therapie heb ik het inzicht gekregen van hoe het echt zat, waarom ik het deed, waarom ik me zo rot voelde en hoe ik er nu mee om kan gaan. Aangezien ik destijds nooit had gedacht nu nog te leven had ik ook nooit stil gestaan bij het feit dat ik voor altijd littekens zou hebben. Hoe zouden mijn kinderen hier later op reageren? Zouden mensen mij veroordelen om wat ik toen heb gedaan?  Ik probeer er nu meer open in te staan. Door mezelf te accepteren, hoop ik dat andere mensen mij zullen begrijpen. 

 

Wat zo fijn is aan de Emotieve Therapie is dat het niet nodig was om alles uit te leggen. Het mocht, maar was niet verplicht. Ik praatte er dan ook bijna niet over omdat het voor mij te kwetsbaar was en ik me teveel schaamde. Maar het mooie is, zelfbeschadiging is niet zozeer het probleem, het probleem is datgene wat eronder zit. Dankzij zelfbeschadiging ben ik hier vandaag nog. Aan de onderliggende pijn werken vond ik makkelijker dan werken aan het snijden zelf, omdat ik me daar zo voor schaamde. En zo verdwijnen de ladingen als sneeuw voor de zon. Geweldig! De drang om mezelf pijn te doen is ook weg en God wat is dat fijn!

 

Ik heb de Emotieve Therapie gevolgd bij Haike Germann zij heeft geen oordelen over zelfbeschadiging. Zij ziet mij volledig zoals ik ben en niet alleen als degene die zichzelf heeft beschadigd.

 

Ik denk dat deze therapie voor veel mensen met soortgelijke of andere problemen een hele goede oplossing is. Als je er tenminste echt vanaf wilt. Je doet het meeste werk immers zelf, de therapeut geeft alleen de juiste richting aan. Je zult zien dat je je vrij zult voelen, dat je iedere keer weer een beetje meer van jezelf begrijpt. Je zult zelfs trots zijn op jezelf en van jezelf gaan houden.

 

Els, 22 jaar