Verdriet en angst voor het verlies van mijn dierbaren lag altijd op de loer diep van binnen. Ik kon me erg gelukkig voelen, maar vlak daaronder lag altijd een 'maar'. Er kon zomaar iets gebeuren en dan was het mis.Het verlies van een van mijn kinderen of van mijn partner zou ik niet aankunnen. Tijdens verschillende therapieën heb ik ontdekt dat dit alles te maken had met meerdere verliezen in mijn vroege jeugd. Maar het weten daarvan leverde niet op dat ik me minder verdrietig en angstig ging voelen. De Emotieve Therapie heeft mij dit wel gebracht. De ladingen, de angsten en het verdriet vanuit mijn jeugd en de door mij ontwikkelde patronen, mijn overleving, heb ik tijdens de sessies gezien, gevoeld en losgelaten. Het diepe verdriet van een hulpeloos kind was steeds de angst die ik voelde bij het verlies van mijn dierbaren. Natuurlijk had ik de conclusie getrokken dat ik dat niet aan zou kunnen. Ook de manier waarop ik ben gaan leven en de patronen die ik heb ontwikkeld werden mij duidelijk. Ik ging zorgen voor ieder die mij lief is. In de hoop dat ze maar niets zouden overkomen. Zo probeerde ik mijn angsten te bedwingen. Dit patroon ging door in mijn werk totdat een fikse burn-out volgde. Zorgen voor mijzelf kon ik minder goed.
De therapie is afgerond. Het basis verdrietige gevoel is weg. De angst om dierbaren te verliezen is reëler geworden. Het lijkt nog steeds heel erg, maar ik denk dat als het gebeurt ik het wel kan overleven.
Al met al voelt het als een grote opruiming en is mijn leven lichter geworden. Ik ben blij dat ik de stap naar de Emotieve Therapie heb gezet en heb me erg op mijn gemak gevoeld bij Haike. Zij is voor mij de juiste therapeute. Haike, dank je wel daarvoor en nog veel geluk en succes.

F., vrouw, 76 jaar