Wat mij het meest is bijgebleven van mijn eigen procestherapie is de stilte tussen mijn oren en in mijn lichaam, na de afsluitende sessie een aantal jaren geleden. Ik kon het bijna niet geloven, want ik was daar al jaren naar op zoek en voor aan het ploeteren geweest.
Na de intensieve therapie tijdens de opleiding tot regressietherapeut en de Emotieve procestherapie die ik lichtelijk onderschat had, was ik wel even doorgetherapie'd. Ik had de daaropvolgende anderhalf jaar dan ook geen behoefte meer aan sessies aan mijn lijf en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om door te blijven rennen in mijn gewoontepatronen: lekker de lat hoog blijven leggen voor mezelf en presteren omdat ik het kan.

In één van de probleemgerichte sessies die ik daarna deed, heb ik ingestemd met het zetten van een 'Resource': Liefde voor mezelf. De Resource trapt liefdevol maar resoluut op de rem, wanneer ik volhard in mijn gewoontepatronen en daardoor over mijn grenzen ga.
Vorig jaar begon kwam er een gevoel van ontevredenheid bij me op en ik merkte dat ik die leegte begon te vullen met eten. Ik vrat eerst mezelf op, mijn nagels gingen er eerst af en vervolgens ging ik alle kastjes langs.
Ondanks de winst van eerdere probleemgerichte sessies lukte het me maar niet om te stoppen met nagelbijten noch om dat gevoel van onrust kwijt te raken. Totdat ik weer een sessie bij Haike ging doen die voorlopig 'sessie X' of 'sessie 10' wordt genoemd.

In het voorgesprek viel de puzzel in elkaar: het presteren was ook een manier geworden om bij de onrust weg te kunnen blijven, die ik al mijn leven lang had.
Wanneer de onrust de kop opstak, dan verviel ik in gewoontepatronen om daarbij weg te komen. Maar de Resource zette daar een rem op en ik kon niet langer meer wegkomen bij mijn onrust (and believe me: I've tried om die oude gewoontes op te pakken). Ik zat nu klem en uit frustratie begon ik mezelf maar op te vreten.
Sessie 10 is vandaag precies 2 weken geleden. Mijn nagels beginnen weer terug te groeien. Ook merk ik dat ik me nu wel kan ontspannen en blijf doorademen wanneer ik niets hoef of te doen heb. 's Nachts word ik ook niet meer in een gespannen houding wakker.

Ik zou de procestherapie zeker aanbevelen aan mensen die ontevreden zijn omdat ze niet zijn waar ze willen zijn. Mensen die vastlopen of mensen die al wat bewuster zijn en verder willen groeien, maar merken dat iets ze tegen houdt. Zij zijn bij jou echt aan het goede adres. Je ziet heel scherp wat er speelt, eigenlijk nog eerder dan ik. Je legt de vinger op de zere plek.

Wat heel erg belangrijk is, is het stukje vertrouwen wat noodzakelijk is om de confrontatie met je pijn aan te gaan. Dat heb ik bij andere therapeuten waar ik mee gewerkt heb niet op deze manier kunnen doen. Dat verschil heb jij voor mij gemaakt.

Dank je wel, Haike!

Dolf van Craanenburgh, 40 jaar