"Toen zij net 2 maanden oud was adopteerde ik Liv, nu 7 jaar. Haar moeder had haar afgestaan.

​

Liv was een vrolijk meisje, ze leerde snel, ze speelde veel, kwam vaak knuffels halen en kon goed overweg met de buurtkinderen. Toen zij net 6 jaar was, werd ik ziek en lag ik een tijdje in het ziekenhuis. In de tussentijd paste mijn vader op Liv. Ze begon zich in zichzelf te keren en vond thuis zijn niet meer fijn. Enerzijds zocht ze contact met mij en anderzijds voelde ik een enorme angst en afstandelijkheid. Ze had ontroostbare momenten van huilen en schreeuwen en altijd als ik vroeg wat er aan de hand was, zei ze dat ze het niet wist. Ergens geloofde ik het niet. Waarom huilde ze als ze niet wist waarom. Aan de andere kant voelde ik dat het klopte, ze leek het echt niet te weten. Naar mijn weten was er ook niets ernstigs gebeurd. Ik was ziek geweest maar er was in de tussentijd goed voor haar gezorgd en ik was al snel weer thuis gekomen.

​

Uiteindelijk leek het weer beter te gaan, maar nadat ze voor het eerst een nachtje bij een vriendinnetje had gelogeerd, stopte ze bijna helemaal met eten en met praten. Ze viel enorm snel af en ik ging met haar naar de dokter. Die schreef kalmeringsmiddelen voor en adviseerde om de eetmomenten leuk in te richten. Maar niets hielp, ze kreeg echt geen hap door haar keel. Omdat ze zo weinig at, kwam ze op een gevaarlijk laag gewicht en werd zij gediagnostiseerd met anorexia. Er werd gesproken over dwangvoeding als laatste redmiddel. Liv, 6 jaar oud, mager, bleek en heel erg bang leek steeds dichter bij de rand tussen leven en dood te komen. En ik stond er machteloos bij. Ik wilde zo graag begrijpen wat er aan de hand was en begon mezelf allemaal verwijten te maken: ‘ik was niet goed genoeg’, ‘ik gaf haar te weinig liefde’, ‘ik had haar niet als alleenstaande moeten adopteren’ en ga zo maar door.

​

Ik kwam in contact met Haike en legde de situatie uit. De volgende ochtend had ze een plekje vrij en dus ging ik samen met Liv naar haar toe. Binnen slechts een half uurtje werd duidelijk dat mijn opname in het ziekenhuis haar vroegkinderlijke trauma van verlating door haar biologische moeder had gewekt. Ook het logeren bij dat vriendinnetje was een trigger.

Haike legde mij uit dat Liv inderdaad niet kon uitleggen waarom ze huilde, omdat ze nog zo jong was toen het trauma was ontstaan. Ze had er toen letterlijk nog geen woorden voor. Dat trauma speelde nu in alle hevigheid op. Liv had enorm last van verlatingsangst. Na het weghalen van deze lading stond ze op en zei ze: “Ik heb honger!” Gelukkig had ik een appel in mijn tas en ze ging gewoon eten! Het was echt ongelofelijk, dat dit kan is gewoon bizar. Ook thuis begon ze weer te eten en ze praatte weer.

​

Toch bleven er problemen opspelen, ze werd ineens gepest en durfde niet meer naar buiten. Later kreeg ze driftbuien als ik ergens nee op zei. Ze was ook vaak ziek en viel veel.

Uiteindelijke waren er nog een paar sessies nodig. Ik mocht dit proces van heel dichtbij meemaken, in dezelfde kamer als Liv tijdens de sessie, met haar toestemming. Ik verbaasde mij over haar enorme gevoeligheid en intelligentie.

Inmiddels, een half jaar later, is de therapie afgerond en heb ik een heel wijs meisje terug gekregen. Ze kan nu veel beter aangeven wat ze nodig heeft. We hebben zelfs een heel ritueel voordat we doei zeggen, dit maakt het leuk: ze is niet meer verdrietig als ik weg ga. Eten gaat ook goed en ze zit inmiddels weer op een gezond gewicht en ze heeft zelf haar eigen fijne plekje gemaakt op haar kamer. Natuurlijk zijn er nog momenten van huilen en schreeuwen maar welke 7 jarige heeft dat nu niet? Het grote verschil nu is dat we er altijd weer uit komen zo samen. We snappen elkaar.

​

Ik weet zeker, dat zonder Haike, Liv aan de dwangvoeding had gelegen of misschien nog wel erger. Ik ben enorm dankbaar en nadat ik dit hele proces heb meegemaakt, zit ik nu ook zelf in therapie bij Haike. Dankjewel!"

​

Els Waalwijk en Liv (7 jaar)

​