Als er één gevoel is waar je als ouder veel last van kunt hebben dan is het wel schuldgevoel. Als moeder was ik daar geen uitzondering op. Ik heb me om heel veel dingen schuldig gevoeld naar mijn kinderen: ik was er niet voor ze want ik was depressief, ik had ze in de steek gelaten en ik had ze gekwetst met dingen die ik gedaan of gezegd had.
Schuldgevoel is een combinatie van boosheid en angst. Ik was boos op mezelf dat ik mijn kinderen pijn had gedaan en ik was bang dat ze daar hun hele leven last van zouden blijven houden en dat er blijvende schade zou ontstaan aan onze relatie.
In een niet helemaal geslaagde poging om van mijn schuldgevoel af te komen of het tenminste niet alleen te dragen, projecteerde ik de schuld ook wel op mijn man: “Doordat jij er niet voor me was, gaan we nu scheiden. Het is jouw schuld dat ze dat moeten meemaken.”
Ken je dit soort constructies? Hoe ga jij daarmee om? Geef je jezelf de schuld, je partner of je kinderen. Dat laatste kan natuurlijk ook: “Als jullie niet zo vervelend waren geweest, had ik jullie niet hoeven te slaan.”
Je kunt ook de omstandigheden de schuld geven: “Als ik mijn baan niet had verloren, dan was ik niet depressief geworden en dan waren mijn man en ik nu nog bij elkaar geweest en hadden we de kinderen de scheiding bespaard.”
Allemaal constructies om de pijn niet te voelen van het schuldgevoel. Daaronder ligt nog meer pijn: het machteloze gevoel van waaruit je dingen doet waar je je achteraf schuldig om voelt, bijvoorbeeld als je kinderen niet luisteren of je negeren. Als kind werd je ook al niet gehoord en niet gezien. Je hebt altijd het gevoel gehad dat je er niet mocht zijn. Vanuit dat gevoel kun je zomaar ineens ontploffen en achteraf vraag je je af waarom je niet tot 10 hebt geteld. Ik wilde de pijn niet voelen
Vanuit mijn eigen vroegere schuldgevoelens naar mijn kinderen weet ik dat ik verhardde. Ik wilde de pijn niet voelen van het schuldgevoel en ik wilde de pijn niet voelen van mijn kinderen want die verergerde het schuldgevoel. Ik vond het mezelf ook niet waard dat ze van me hielden. Ik was immers een slechte moeder.
Doordat ik me afsloot voor deze gevoelens ging ik uit verbinding. Daardoor liet ik mijn kinderen emotioneel in de steek en deed ik ze juist pijn, want ik kon er niet meer voor ze zijn. Ik vond het heel moeilijk om me niet schuldig te voelen, want dan zou het net zijn alsof ik het niet erg vond wat ik had gedaan, alsof het me niet interesseerde, alsof ik niet van ze hield.
Ik ging mijn schuldgevoelens ook compenseren. Dan gaf ik geen grenzen meer aan en stond ik dingen toe die ik niet goed zou hebben gevonden als ik me niet schuldig had gevoeld. Ik wilde het dan goedmaken en vooral laten zien dat ik wel van ze hield.
Mijn schuldgevoelens werden een vicieuze cirkel waar ik niet meer uitkwam.
Hoe ik mijn schuldgevoelens kon loslaten
Schuldgevoelens zitten vast in emotionele ladingen en die geven weer patronen in je dagelijks leven waar je in vast blijft zitten. Door de Emotieve Therapie heb ik deze ladingen kunnen wegnemen waardoor mijn schuldgevoelens zijn verdwenen. Daardoor heb ik nu een liefdevollere band met mijn kinderen dan ik ooit heb gehad. Als ik vast was blijven houden aan het gevoel dat ik een slechte moeder was, was er altijd een druk op onze relatie blijven liggen die niet alleen voelbaar was voor mij maar ook voor mijn kinderen. Ik heb mijn schuldgevoelens kunnen loslaten uit liefde voor hen. Ik gunde ze een moeder die vrij is van deze last en daardoor vrij om de liefde er te kunnen laten zijn.
En hoe is het met jou?
Herken je jezelf in dit verhaal. Heb jij ook zoveel last van schuldgevoelens? Misschien vind je door dit artikel de moed om ze los te laten. Heb je daar hulp bij nodig dan ben je van harte welkom om contact met me op te nemen.